Ponurak (ang. Grim) – pies-widmo, o czerwonych oczach i czarnej sierści, straszący na cmentarzach i w ruinach zamków. Jest omenem śmierci. Przesąd wziął się z legend, według których każdy czarodziej zobaczywszy Ponuraka, niedługo potem ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Harry Potter w części trzeciej kilka razy spostrzegł czarnego psa wyglądającego jak ponurak. Nauczycielka Sybilla Trelawney przepowiadała mu śmierć, zobaczywszy go w filiżance. Psem, którego Harry widział kilka razy okazał się Syriusz Black – animag, będący jego ojcem chrzestnym.
Popiełek (ang. Ashwinder) – rodzą się ze zbyt długo płonącego magicznego ognia. Występują na całym świecie. Są to cienkie, bladoszare węże o roziskrzonych czerwonych oczach. Popiełek żyje jedynie godzinę i przez cały ten czas wyszukuje sobie dobre miejsce, aby złożyć jaja, po czym rozpada się w proch. Jaja te są olśniewająco czerwone i wydzielają silne ciepło. Jeśli jaja te nie zostaną szybko odnalezione i zamrożone odpowiednim zaklęciem – mogą doprowadzić do pożaru. Zamrożone jaja popiełków są cennym składnikiem napojów miłosnych, a zjedzone w całości – dobrym lekarstwem na malarię.
Psidwak (ang. Crup) – pochodzą z południowo-wschodniej Anglii. Bardzo podobne do terierów odmiany jack russell, lecz mają rozwidlone ogony. Najprawdopodobniej wyhodowane przez czarodziejów, ponieważ są wobec nich niezwykle lojalne, za to źle nastawione do mugoli. Pochłaniają wszelakie odpadki i szkodniki, od gnomów, a kończąc na starych oponach. Na ich posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Właściciele psidwaków, mają prawny obowiązek usuwania im ogonów bezbolesnym zaklęciem rozdzielającym (gdy szczeniaki mają 6-8 tygodni), wtedy ich ogony nie będą zwracać uwagi mugoli.
Pufek (ang. Puffskein) – są spotykane na całym świecie. Są to krągłe, porośnięte miękkim kremowo-szarym futerkiem, łagodne stworzonko. Można je bez skrupułów przytulać, a nawet nimi rzucać. Nie wymagają specjalnej opieki, a kiedy jest zadowolony – mruczy. Czasami wysuwa cienki, bardzo długi język, który pełza po domu w poszukiwaniu jedzenia. Pufek to typowy śmietnikowiec, i zje wszystko: odpadki, pająki a nawet smarki z nosów śpiących czarodziejów (jego ulubiona czynność). Bardzo lubiane i popularne zwierzątko domowe.
Puszek Pigmejski (ang. Pygmy Puff) – miniaturowe pufki. Istoty te wielkością przypominają zaciśniętą pięść. Kolor ich futra jest w odcieniach różu i fioletu. Szybko się mnożą. Puszki można nabyć na ulicy Pokątnej w sklepie Magiczne Dowcipy Weasleyów, cieszą się tam dużym wzięciem głównie u młodych uczennic Hogwartu. Jednego z ich przedstawicieli kupiła sobie Ginny Weasley i nazwała go Arnoldem.
Ramora – srebrne ryby, żyjące w Oceanie Indyjskim. Posiadają silne magiczne moce, potrafią zakotwiczać statki i są opiekunkami żeglarzy. Wysoko cenione są przez Międzynarodową Konfederację Czarodziejów, ustanowiono dla ich bezpieczeństwa wiele praw.
Reem (ang. Re'em) – bardzo rzadkie, olbrzymie woły o złotej sierści. Spotyka się je na dzikich terenach Ameryki Północnej oraz Dalekiego Wschodu. Wypita ich krew, daje niezwykłą siłę. Lecz trudności wiążące się z jej zdobyciem, sprawiają, że rzadko można znaleźć ją na wolnym rynku.
Salamandra (ang. Salamander) – małe, ogniolubne jaszczurki, żywiące się płomieniami. Przeważnie są kryształowo białe, lecz zmieniają kolor na niebieski albo szkarłatny, zależnie od temperatury otoczenia. Mogą przeżyć poza ogniem do sześciu godzin, jeśli będą regularnie karmione pieprzem. Żyją tyle, ile pali się ogień, z którego wyszły. Krew salamandry ma właściwości lecznicze oraz wzmacniające.
Sfinks (ang. Sphinx) – stworzenie mające ludzką głowę i tułów lwa. Pochodzą z Egiptu. Od ponad tysiąca lat były wykorzystywane przez czarownice i czarodziejów do pilnowania kosztowności i tajnych skrytek. Sfinksy są bardzo inteligentne i kochają zagadki oraz rebusy. Zazwyczaj są niebezpieczne tylko wtedy, gdy coś zagraża temu, czego pilnują.
Sklątka tylnowybuchowa (ang. Blast-Ended Skrewts) – to magiczne stworzenie wyhodowane przez Hagrida będące krzyżówką mantykory z krabem ognistym. Sklątki Tylnowybuchowe przypominają blade, oślizłe, zdeformowane homary, posiadające mnóstwo nóżek wyrastających z różnych miejsc. Stworzenia te były tak dziwne, iż trudno było stwierdzić, z której strony jest głowa. Na początku miały sześć cali długości. Prawdopodobnie po narodzinach były ślepe „Łaziły po sobie i tłukły się na oślep”. Po pewnym czasie z jednego końca sklątki strzelały iskrą, rozlegało się głośne pyknięcie, a stworzonko przelatywało do przodu o kilka cali. Sklątki nie posiadały otworów gębowych ale za to samce zaopatrzone były w żądła, a samice w ssawki, którymi prawdopodobnie pochłaniały krew. Mimo tego, że dużo nie jadły bardzo szybko rosły. W późniejszym okresie zabijały się nawzajem co drastycznie zmniejszyło ich populację do dwudziestu sztuk. Po pewnym czasie gdy osiągnęły trzy stopy długości zaczęły cechować się dużą siła, a także grubą siwą chitynową skorupą „Wyglądały jak skrzyżowanie wielkich skorpionów z wydłużonymi krabami, ale wciąż nie miały głowy i oczu”. W pewnym okresie swojego życia naładowane energią samoistnie eksplodowały. Przed czerwcem sklątka urosła (została już tylko jedna) do dziesięciu stóp i była bardzo niebezpieczna (o czym przekonał się Harry podczas Turnieju Trójmagicznego). Jej skorupa odbijała większość zaklęć. Nie wiadomo co się z nią stało ale nie można wykluczyć, iż ów okaz eksplodował lub został umieszczony gdzieś w Zakazanym Lesie.
Skrzat domowy (ang. House-elf) – magiczna istota żyjąca w służbie czarodziejów. Skrzaty zazwyczaj posiadają tylko bogatsze i znaczniejsze rodziny czarodziejskie (tak jak np. Malfoyowie i Blackowie), często służą też w różnych instytucjach. Są traktowane jak niewolnicy i zarówno czarodzieje jak i same skrzaty uznają to za stan normalny. Za swą pracę nie otrzymują żadnego wynagrodzenia, a sam pomysł otrzymywania wynagrodzenia wydaje im się zły i obraźliwy. Skrzaty są bardzo oddane swoim rodzinom, muszą być bezwzględnie posłuszne swym panom. Nie ujawniają nigdy żadnych rodzinnych sekretów, a za każde nieposłuszeństwo wymierzają sobie kary. Skrzaty domowe dysponują dosyć dużą mocą magiczną, jednak ich magia różni się od magii czarodziejów. By jej użyć nie muszą mieć pozwolenia właścicieli i zazwyczaj służy im ona podczas wykonywania prac domowych. Są jednak w stanie użyć jej wbrew poleceniom swych właścicieli lub nawet przeciwko nim. Na skrzaty nie działają ludzkie ograniczenia teleportacji. Choćby dlatego skrzaty mogą teleportować się na terenie Hogwartu. Skrzaty mogą też podczas teleportacji przenosić ludzi. Skrzaty zazwyczaj ubrane są w stare, zniszczone i brudne ścierki lub chusty. Podarowanie skrzatowi dowolnego elementu stroju jest równoznaczne ze zwolnieniem go i stanowi dla skrzata hańbę.
Zgredek (ang. Dobby; ur. 28 czerwca, zm. 7 marca 1998) – skrzat domowy. Wyróżniał się spośród wszystkich skrzatów, które uważały go za dziwnego, a nawet niebezpiecznego, gdyż wyznawał ideę wolności. Na początku służył w rodzinie Malfoyów, którzy traktowali go bardzo źle. Pojawił się pierwszy raz w Harry Potter i Komnata Tajemnic.
Ponieważ Zgredek dowiedział się o Komnacie, próbował ochronić Harry'ego przed niebezpieczeństwem, uniemożliwiając mu dotarcie do Hogwartu, a potem próbując zmusić go do powrotu do Dursleyów. Swym działaniem sprzeciwiał się woli swoich właścicieli, wykonywał więc na sobie różnego rodzaju kary. Pod koniec 2. tomu Harry Potter doprowadził podstępem do uwolnienia Zgredka przez Lucjusza Malfoya.
Po 2 latach wolności Zgredek został zatrudniony w Hogwarcie przez Albusa Dumbledore'a. Zaczął pobierać małe wynagrodzenie oraz miał kilka dni wolnych od pracy. Inne skrzaty obawiały się jego zachowania i uważały za niehonorowe by skrzat przyjmował wynagrodzenie.
Skrzat był lubiany przez Harry'ego, Rona i Hermionę. Zgredek dostawał od nich na Boże Narodzenie ubrania, które kolekcjonował. Sam kilka razy zrobił dla Harry'ego skarpetki, zawsze różniące się, gdyż jego zdaniem ten element stroju nie powinien być dobierany w pary.
W 7. tomie ratuje Harry'ego i jego przyjaciół z domu Malfoyów. Zginął, podczas ucieczki, trafiony nożem przez Bellatriks Lestrange. Został pochowany nieopodal Muszelki (dom Billa i Fleur), a na kamieniu na jego grobie Harry napisał Tu spoczywa Zgredek, wolny skrzat. Zgredek przez całe życie darzył Harry'ego Pottera uwielbieniem, zawsze starał się mu pomóc, za niego poświęcił swoje życie. Jako ostatnie słowa zdołał wypowiedzieć tylko Harry... Potter...
Stworek (ang. Kreacher) – skrzat domowy, służył w domu Blacków przy Grimmauld Place 12. Stworek był wiernym sługą swojej pani, Walburgii Black – matki Syriusza Blacka i Regulusa Blacka. Był bardzo do niej przywiązany i gdy Syriusz wrócił do domu i zaczął wyrzucać wszystkie pamiątki po Blackach, Stworek potajemnie ukrywał je w swoim legowisku. Nienawidził Syriusza i członków Zakonu Feniksa uważając, że hańbią swą obecnością dom Blacków. Gdy Syriusz w chwili złości powiedział, żeby się wynosił, Stworek potraktował to dosłownie i wyprowadził się na krótki czas do Malfoyów. Powiedział im kilka rzeczy, których Syriusz nie uznał za ważne i nie zakazał skrzatowi nikomu o nich mówić. Zostało to starannie wykorzystane. Tego dnia, kiedy były sumy z Historii Magii, Voldemort pokazał Harry'emu wizję, w której Syriusz jest uwięziony w Departamencie Tajemnic. Harry natychmiast skontaktował się z domem przy Grimmauld Place 12. Zastał tam tylko Stworka, który powiedział, że Syriusza nie ma w domu, podczas gdy ten opatrywał zranionego przez skrzata Hardodzioba. Po śmierci Syriusza w 6. tomie Harry dziedziczy Stworka i dom przy Grimmauld Place 12. Harry każe mu pracować w kuchni w Hogwarcie, a potem śledzić Draco Malfoya. To on wyjaśnia tajemnicę związaną z kopią medalionu Slytherina z listem od tajemniczego R.A.B.-a, którym okazuje się lubiany przez Stworka brat Syriusza, Regulus. Okazuje się, że Stworek pomógł Voldemortowi ukryć medalion. Voldemort zmusił Stworka do wypicia eliksiru znajdującego się w misie, a następnie zostawia go w jaskini na pastwę inferiusów, jednak Stworek dzięki swoim magicznym zdolnościom ucieka. Później pomaga Regulusowi wykraść medalion. Gdy Harry Potter podarowuje mu fałszywy medalion i zaczyna lepiej go traktować, wykazuje on chęć pomocy w wypełnieniu ostatniej woli Regulusa zmienia do niego nastawienie i staje się wzorową pomocą domową, do tego stopnia, że nawet Ron staje mu się przychylny. Stworek również zmienił trochę swój stosunek do Hermiony. Bierze udział w Bitwie o Hogwart prowadząc hogwarckie skrzaty do walki przeciw śmierciożercom. Jego marzeniem jest, by po śmierci jego odcięta głowa znalazła się – tak, jak głowy jego przodków – na ścianie w holu domu przy Grimmauld Place 12.
Mrużka (ang. Winky) – domowa skrzatka. Służyła Barty'emu Crouchowi i opiekowała się jego synem. Została jednak zwolniona, ponieważ pozwoliła, by Barty Crouch junior ukradł różdżkę Harry'ego podczas finału mistrzostw świata w Quidditchu. Od tej pory pracowała w Hogwarcie, razem ze Zgredkiem, choć nie była z tego zadowolona. Doszło do tego, że została alkoholiczką. Upijała się do nieprzytomności kremowym piwem, które dla skrzatów jest bardzo mocne. Gdy Harry Potter i jego przyjaciele próbowali z nią rozmawiać czkała i napomkiwała o Barty'm Crouchu.
Bujdka (ang. Hokey) – skrzatka, która służyła Chefsibie Smith, odległej potomkini Helgi Hufflepuff. Była dobrze traktowana przez swoją panią. Hokey to po angielsku "fałszywy", a Bujdka, zaciskając zęby, wciąż musiała oszukiwać swoją panią, twierdząc, że jest ona piękna i powabna. Została oskarżona o zamordowanie swojej właścicielki. Według Ministerstwa Magii nieumyślnie dosypała do przygotowywanego napoju rzadką truciznę. Okolicznością łagodzącą był podeszły wiek skrzatki i rzekome przyznanie się do winy. Dokładniejszego śledztwa nie przeprowadzono. Jednak Albus Dumbledore wywnioskował z jej wspomnień, że Voldemort zmodyfikował jej pamięć i zaszczepił jej fałszywe wspomnienia, tak jak wcześniej zrobił to w przypadku Morfina Gaunta.
Znane jest dziesięć ras smoków (ang. dragon):
• Chiński Ogniomiot (ang. Chinese Fireball) – pochodzi z Chin. Pokryty jest gładką i czerwoną łuską. Jego pysk otaczają złote rogi. Jest duży i lubi wilgoć. Składa purpurowe jaja w złote cętki, będące cennym składnikiem w chińskiej magii. Kiedy się denerwuje, z nozdrzy buch mu ogień w kształcie grzyba, stąd jego nazwa. Ten gatunek smoka jest agresywny, a zarazem tolerancyjny, choć tylko dla smoków, z którymi zdarza mu się dzielić terytorium; żywi się większością ssaków, jego przysmakiem są świnie i ludzie. Podczas I zadania Turnieju Trójmagicznego, ten smok został wylosowany przez Wiktora Kruma.
• Czarny Hebrydzki (ang. Hebridean Black) – pochodzi z Hebryd należących do Wielkiej Brytanii. Jest bardziej agresywny od swojego walijskiego podopiecznego. Wymaga ogromnego terytorium (przynajmniej sto mil kwadratowych na jednego osobnika). Osiąga do trzydziestu stóp długości, ma szorstkie łuski, błyszczące fioletowe oczy, a wzdłuż grzbietu rząd małych ostrych jak brzytwa wyrostków kostnych. Ogon smoka hebrydzkiego zakończony jest szpikulcem, w kształcie grotu strzały, a skrzydła przypominają skrzydła ogromnego, wręcz gigantycznego nietoperza. Żywi się głównie drobną zwierzyną ale zdarza się mu porywać spore psy, a nawet bydło. Jego nazwa została wspomniana przez Rona w książce Harry Potter i Kamień Filozoficzny
• Długoróg Rumuński (ang. Romanian Longhorn) – pochodzi z Rumunii. Ma ciemnozielone łuski i błyszczące złote rogi, na które nabija swą ofiarę aby ją upiec swym ognistym oddechem. Sproszkowane rogi są cennym składnikiem eliksirów. Ojczyzna długorogów jest obecnie największym rezerwatem na świecie. Długorogi zostały poddane programowi intensywnego rozrodu, ponieważ ich liczba w ciągu ostatnich lat spadła, głównie z powodu handlu ich rogami.
• Norweski Kolczasty (ang. Norwegian Ridgeback) – pochodzi z Norwegii. Jest podobny do Rogogona Węgierskiego, lecz zamiast kolców na ogonie może się pochwalić wyjątkowo wydatnymi kolcami wzdłuż grzbietu. Jest bardzo agresywny w stosunku do osobników własnego gatunku. Poluje na większość ssaków lądowych, lecz w odróżnieniu od innych ras smoków żywi się również stworzeniami wodnymi. Jaja smoka Norweskiego są czarne, a małe opanowywują zdolność ziania ogniem wcześniej niż inne rasy.Tego smoka można było widzieć w 1. tomie w chatce Hagrida.
• Opalooki Antypodzki (ang. Antipod Opaleye) – pochodzi z Nowej Zelandii. Zdarzało się, że przybywał do Australii, gdy na jego terytorium brakowało pożywienia. Waży od dwóch do trzech ton. Jest to najpiękniejsza rasa smoka. Posiada opalizujące perłowe łuski i lśniące, wielobarwne, bez źrenicowe oczy. Zieje jaskrawo zielonym ogniem, lecz jak na smoka rzadko zabija, jeśli nie jest głodny. Jego ulubionym pokarmem są owoce, ale znane są przypadki polowania na coś większego. Jaja tego smoka są blado-szarego koloru.

• Rogogon Węgierski (ang. Hungarian Horntail) – pochodzi z Węgier. Przypomina wielką jaszczurkę pokrytą czarnymi łuskami. Ma żółte oczy, rogi barwy wypolerowanego brązu i tak samo ubarwione kolce sterczące z długiego ogona. Rogogon zieje ogniem na wyjątkowo długą odległość (do 50 stóp). Jego jaja mają kolor cementu i bardzo grube skorupki. Młode rozbijają je za pomocą kolców na ogonie. Rogogony żywią się kozami, owcami i, jeśli tylko im się uda, także ludźmi.Podczas I zadania Turnieju Trójmagicznego, ten smok został wylosowany przez Harry'ego Pottera.
• Spiżobrzuch Ukraiński (ang. Ukrainian Ironbelly) – pochodzi z Ukrainy. Jest to największa rasa smoków. Spiżobrzuchy osiągają wagę nawet sześciu ton. Jest pękaty. Spiżobrzuch Ukraiński jest wyjątkowo niebezpieczny, zdolny nawet do zdruzgotania budynku, na którym wyląduje, w drobny mak. Ma metaliczne szare łuski, oczy koloru ostrej czerwieni oraz wyjątkowo długie, ostre szpony.
• Szwedzki Krótkopyski (ang. Swedish Short-Snout) – pochodzi ze Szwecji. Zamieszkuje dzikie i niezamieszkane górskie tereny. Ma skórę koloru srebrnoniebieskiego i długie ostro zakończone rogi. Jego skóra jest wykorzystywana do produkcji ochronnych rękawic. Wydobywający się z jego nozdrzy ogień ma barwę niebieską.Podczas I zadania Turnieju Trójmagicznego, ten smok został wylosowany przez Cedrika Diggory'ego.
• Walijski Zielony (ang. Common Welsh Green) – pochodzi z Walii. Jest cały pokryty zieloną łuską. Składa ziemistobrązowe jaja w zielone cętki. Ryk tego smoka jest bardzo melodyjny. Jego pożywienie to głównie owce. Żyje w wysokich górach, gdzie założono smoczy rezerwat. Jest to stosunkowo łagodna rasa smoków.Podczas I zadania Turnieju Trójmagicznego, ten smok został wylosowany przez Fleur Delacour.
• Żmijoząb Peruwiański (ang. Peruvian Vipertooth) – pochodzi z Peru. Jest najmniejszym ze smoków. Lata najszybciej ze wszystkich smoczych ras. Ma tylko piętnaście stóp długości, gładką łuskę koloru miedzi z czarnym pasem na grzbiecie. Ma krótkie nóżki i wyjątkowo jadowite kły. Żywi się również kozami i krowami, lecz pod koniec XIX wieku tak się rozsmakował w ludziach, że Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów była zmuszona wysłać do Peru łowców, którzy przetrzebili zbyt szybko mnożącą się populację żmijozębów.
Szczuroszczet (ang. Murtlap) – stworzenia podobne do szczurów, występujące w przybrzeżnych wodach Wielkiej Brytanii. Na grzbiecie mają narośl, która przypomina morską pierścienicę. Zjedzenie marynowanej narośli zwiększa odporność na zaklęcia i uroki, lecz przedawkowanie sprawia, że jedzącemu wyrastają fioletowe włosy na uszach. Żywią się skorupiakami, nie gardzą jednak stopami tych, którzy przez nieuwagę na nie nadepną.
Szpiczak (ang. Knarl) – magiczne stworzenia bardzo podobne do zwykłego jeża. Różnią się usposobieniem. Szpiczaki są wyjątkowo podejrzliwe co do wszystkiego, co je otacza. Ich igły mają wiele magicznych właściwości. Aby odróżnić szpiczaka od jeża, należy podać stworzeniu miseczkę mleka. Jeż wypije wszystko z chęcią, natomiast szpiczak zacznie zachowywać się agresywnie – będzie myślał, że próbujemy go otruć. Na ogół jednak szpiczaki są niegroźne. Do tej pory nie zostały udomowione.
Szyszymora (ang. Banshee) – magiczne stworzenie, które zwiastuje śmierć swoim okropnym, przenikającym krzykiem. Ma długie, zielone włosy i odstraszającą, zieloną, trupią twarz. Nosi najczęściej bladozielone, długie suknie z kapturem zasłaniającym dużą część twarzy. Niekiedy nie pojawia się materialnie, a jedynie wydaje dźwięki przyprawiające o dreszcze.
Śmierciotula (ang. Lethifold) – rzadko spotykane stworzenia, żyjące tylko w tropikalnym klimacie. Z wyglądu przypominają czarną pelerynę grubości około pół cala, a nocą sunie po ziemi. Jedynym znanym czarodziejom zaklęciem odpędzającym śmierciotulę jest Patronus. Nie da się ustalić liczby ofiar śmierciotuli, gdyż atakuje śpiących czarodziejów i spożywa swą ofiarę w jej własnym łóżku. Nie pozostawia po sobie ani swoim posiłku żadnych śladów. Z racji tego, że atakowani są śpiący – nie są w stanie rzucić odpowiedniego zaklęcia. Jedyny czarodziej, który przeżył atak śmierciotuli, Flavius Belby, trafił z tej racji na jedną z kart sławnych czarodziejów i czarownic.
Świergotnik (ang. Fwooper) – afrykańskie ptaki o wyjątkowo jaskrawym upierzeniu; spotyka się pomarańczowe, różowe, żółte oraz cytrynowozielone. Ptaki te są od dawna dostarczycielami luksusowych piór. Składają przepiękne, nakrapiane jajka. Ich śpiew, z początku miły dla ucha – po pewnym czasie sprawia, że słuchający zaczyna świrować. Z tego też powodu, na sprzedawane świergotniki rzuca się zaklęcie uciszające i należy je co miesiąc odnawiać. Na ich posiadanie potrzebna jest licencja, bo wymagają specjalnej opieki.
Tebo – guźce popielatowego koloru, żyjące w Zairze i Kongo. Mogą stawać się niewidzialne, co sprawia, że bardzo trudno przed nimi uciec czy go złapać. Są nadzwyczaj niebezpieczne. Ich skóra jest wysoko ceniona surowcem na ubrania i ochraniacze.
Toksyczek (ang. Streller) – olbrzymie ślimaki, ciągle zmieniające swą barwę. Pełznąc, pozostawiają za sobą ścieżki silnie jadowitego śluzu, który wysusza i wypala całą roślinność, po której przeszły. Naturalnym środowiskiem tych ślimaków jest kilka afrykańskich krajów, lecz z powodzeniem hodują je czarodzieje z Europy, Azji, Ameryki Północnej i Południowej. Niektórzy trzymają je jako zwierzęcia domowe, jeśli bawi niektórych ich nieustanne zmienianie barwy, a jad ich jest jednym z nielicznych środków zabijającym chrobotki.
Topek (ang. Imp) – stworzenia zabawne. Są troszkę większe od gnomów. Często mylone z chochlikami, lecz w przeciwieństwie do chochlika – topek nie potrafi latać i ma jaskrawe ubarwienie. Lubi tereny bagniste i wilgotne, często można go spotkać nad brzegami rzek i jezior, gdzie podstawia nogę i popycha przechodzącym ludziom. Żywi się małymi owadami, a rozmnaża się podobnie jak elfy, z taką różnicą, że nie przędzie kokonów. Młode wykluwają się z jaj w pełni uformowane mające nie więcej niż cal. Topki uwielbiają zabawy z czarodziejskimi petardami.
Troll – duże stworzenia o wzroście dochodzącym do 12 stóp, czyli około 4 metrów i wadze do pół tony. Trolle są prymitywne i bardzo silne co czyni je niebezpiecznymi i nieobliczalnymi. Mają raczej humanoidalny kształt, wielki korpus przypominający głaz, krótkie, grube nogi i długie ręce. Na nieproporcjonalnie małej głowie znajdują się odstające uszy. Trolle porozumiewają się ze sobą pomrukami, które można uznać za rodzaj prymitywnego języka. Zdarzały się jednak przypadki że trolle potrafiły zrozumieć ludzką mowę, a te inteligentniejsze wypowiedzieć kilka słów.
Są trzy gatunki trolli:
• górskie – największe i najbardziej niebezpieczne, łyse o szarej skórze.
• leśne – brązowe, czasem porośnięte rzadkimi brązowymi lub zielonymi włoskami.
• rzeczne – sine, często pokryte kudłatym futrem. Ten gatunek trolla posiada również małe różki na głowie.
Trójgłowy pies (ang. Three-Headed Dog) – ogromny pies posiadające trzy głowy. Najsłynniejszy z nich jest znany w mitologii greckiej jako Cerber.
Puszek – duży pies o trzech głowach, należący do Rubeusa Hagrida. Usypiała go muzyka. Pilnował klapy w korytarzu na 3 piętrze Hogwartu, przez którą można się było dostać do Kamienia Filozoficznego. Rowling, tworząc Puszka, opierała się na mitologicznym Cerberze.
Tryton (ang. Merman) – zwane również syrenami, nereidami lub wodnikami, podobnie jak centaury odmówiły statusu istot, woląc pozostać zwierzętami. Ich zwyczaje są równie mało znane co zwyczaje centaurów. Posługują się dziwnym językiem, który w wodzie brzmi jak ludzka mowa, natomiast na powierzchni jest to nieprzyjemny skrzekot. Czarodzieje którzy poznali język trytonów (jednym z nich był Albus Dumbledore), mówią o dobrze zorganizowanych społecznościach różnej wielkości oraz o zaawansowanych konstrukcyjnie siedzibach w których mieszkają. Mają żółtą łuskowatą skórę, a zamias nóg płetwę. Wygląd ich jest podobnie różnicowany jak u ludzi. Jedna z grup trytonek zamieszkuje dno jeziora w Hogwarcie. Harry Potter walczył z nimi w 2 zadaniu Turnieju Trójmagicznego.
Murkus – przywódczyni trytonów. Opowiedziała Dumbledore'owi i Bagmanowi co zaszło na dnie jeziora w trakcie 2 zadania Turnieju Trójmagicznego.
Trzminorek (ang. Glumbumble) – szare, włochate owady latające, które wytwarzają syrop wywołujący melancholię. Używane jako antidotum na histerię spowodowaną zjedzeniem liści rapuśtnika. Gnieżdzą się w ciemnych i zacisznych miejscach. Żywią się głównie pokrzywami.
Wampiry - są to ludzie przemieniający się w wampira. Podobnie jak wilkołaki lubią mieszkać w swoich własnych krainach. Wampiry gryzą małe zwierzęta lub ludzi, którzy rzeczywiście sobie na to zasłużyli. Można zostać wampirem przez ukąszenie lub się nim urodzić. Lestaci czyli ci, których ukąszono w każdą noc wychodzą i kąsają mnóstwo ludzi. Lestaci są o wiele bardziej brutalni. Słabsi ukąszeni umierają, a mocni stają się wampirami. Przemiana może trwać latami. Główną zamianą w wyglądzie są kły. Mają też inne oczy. Ich wrodzone talenty to posługiwanie się mieczem i przemiany w zwierzęta. Najczęściej są to ptaki. Przeciętnie wampiry żyją 120 lat. Znane wampiry to:
• Wampir Sanqiuni
• Rufus Scrimgeour
Wąż morski (ang. Sea serpent) – węże morskie występują w Atlantyku, Pacyfiku i Morzu Śródziemnym. Chociaż wyglądają naprawdę groźnie, nigdy żaden wąż morski nie zabił człowieka. Jeśli oczywiście nie liczyć histerycznych opowieści mugoli o strasznym zachowaniu tychże zwierząt. Osiągają nawet 100 stóp długości (dwa razy dłuższe od najdłuższych bazyliszków) mają końską głowę oraz ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę.
Widłowąż (ang. Runespoor) – trójgłowy wąż o długości ok. 6 – 7 stóp. Widłowęże pochodzą z Burkina Faso (małego afrykańskiego kraju). Są pomarańczowego koloru w czarne pasy, przez co łatwo go zauważyć i właśnie dlatego Ministerstwo Magii z Burkina Faso przeznaczyło część lasów, wyłącznie do ich dyspozycji. Mimo że nie należą do agresywnych zwierząt, były swego czasu bardzo popularne wśród czarnoksiężników ze względu na swój imponujący i budzący respekt wygląd. Składają jaja otworem gębowym i są to jedyne znane stworzenia magiczne, zachowujące się w ten sposób. Jaja są bardzo cenne, bowiem używa się ich do eliksirów poprawiających sprawność umysłową. Handel jajami i dorosłymi osobnikami tego stworzenia wręcz kwitnie na czarnym rynku, już od kilku wieków.
Wila (ang. Veela) – kobieta, a właściwie widmo kobiety, która hipnotyzuje wielu mężczyzn, np. Harry i Ron na widok wili podczas mistrzostw świata w quidditchu prawie wyskoczyli przez barierkę. Wile zasiedlają lasy, jeziora, góry i obłoki. Potrafią dowolnie zmieniać postać. W formie zwierzęcej mogą ukazać się jako łabędzie, konie, sokoły, węże albo wilki, najbardziej jednak kuszące i niebezpieczne są pod postacią pięknych młodych kobiet o długich, spływających na ramiona włosach, ubranych w mgliste szaty i pląsających w blasku księżyca. Młodzi mężczyźni, którzy ulegną ich urokowi, zupełnie tracą rozum – są otępiali, często zapominają jeść, pić lub spać. Jeśli ktoś będzie miał pecha i napotka tańczące wile, będzie musiał przyłączyć się do nich i tańczyć, dopóki nie padnie z wykończenia. Ten kto wkroczy w elfi krąg koło wydeptanej trawy, w którym zabawiały się wile, ten już nigdy nie zazna szczęścia. Choć wile potrafią być dobre dla ludzi i dzielić się swoją wiedzą medyczną i profetyczną, są to dość gwałtowne niewiasty. Nie znoszą, kiedy się je okłamuje albo oszukuje, i potrafią zsyłać okropne kary, szczególnie na tych, którzy nie dotrzymają obietnicy. Wile podobno łączyły się z ludźmi, statkowały i wychowywały dzieci, najwyraźniej bez szkody dla własnego gatunku. Wile są maskotkami bułgarskiej drużyny quidditcha. Babcia Fleur i Gabrielle Delacour była wilą. Co więcej właśnie jej włos zawiera różdżka Fleur.
Wilkołak (ang. Werewolf) – ludzie zmieniający się w wilka, a w zasadzie stworzenie bardzo do niego podobne. Wilkołaka od wilka odróżnia kilka cech, takich jak dłuższy pysk i gęstsza sierść. Po przemianie nie są w stanie się kontrolować. Wilkołakiem staje się, po ugryzieniu innego wilkołaka, jednak wilkołactwo niekoniecznie musi przenosić się na dzieci wilkołaków. Nie wynaleziono, niestety, do tej pory żadnego lekarstwa powstrzymującego przemiany, choć ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły jej najgorsze objawy. Wywar tojadowy pomaga tylko, żeby po przemianie mieć "czysty umysł", żeby nikogo nie zaatakować. Przemiana w wilkołaka następuje przy pełni księżyca. Najczęściej normalny, zdrowy na umyśle czarodziej lub mugol zmienia się w krwiożerczą bestię. Jest to jedno z nielicznych stworzeń, które ciągnie do ludzi, bowiem jest to ich ulubiona zdobycz. Wiadomo, że wilkołakami byli Remus Lupin i Fenrir Greyback. Bill Weasley został ugryziony przez wilkołaka, ale ten nie był przemieniony, więc Bill nabrał tylko pewnych wilczych cech, m.in. polubił krwiste steki.
Wozak (ang. Jarvey) – przypominają przerośnięte fretki, ale w przeciwieństwie do nich potrafią mówić. Wozaki spotyka się w całej Wielkiej Brytanii, Irlandii i Ameryce Północnej. Nie da się przeprowadzić prawdziwej rozmowy z wozakami, ponieważ ograniczają do krótkich i zazwyczaj obraźliwych zdań, które wypowiadają prawie bez przerwy. Wozaki mieszkają zazwyczaj pod ziemią. Żywią się gnomami, kretami, szczurami i myszami polnymi.
Wsiąkiewka (ang. Moke) – srebrno-zielone jaszczurki, o wielkości ciała osiągającej do 10 cali. Spotykane w całej Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Ich szczególną zdolnością jest szybkie zmniejszenie się, przez co nigdy nie zostały zauważone przez mugoli. Skóra jest wysoko ceniona przez czarodziejów. Wytwarza się z niej magiczne sakiewki i portfele, a ten materiał reaguje tak samo na zbliżanie się obcego jak sama jaszczurka; dlatego złodziejom bardzo trudno jest znaleźć sakiewki ze skóry wsiąkiewki.
Yeti – stwory, są wielką tajemnicą dla mugoli, lecz dla czarodziejów – mniejszą. Podejrzewa się, że są spokrewnieni z trollem, lecz nikomu nie udało się zbliżyć do nich na tyle, żeby przeprowadzić dokładniejsze badania. Pochodzą z Tybetu. Osiągają nawet 15 stóp wzrostu i całe ich ciała są porośnięte, gęstymi, śnieżnobiałymi włosami. Boją się jednak ognia, przez co mogą być odparte przez wprawnych czarodziejów.
Znikacz (ang. Snidget) – bardzo rzadkie ptaki chronione. Są złotego koloru. Okrąglutkie o bardzo długich i wąskich dziobach, oraz błyszczących jak kamienie szlachetne oczach. Ptaszki te potrafią bardzo szybko latać, a dzięki obrotowym stawom skrzydełek, zmieniają tor lotu niemal niezauważalnie. Pióra i oczy znikaczy są wysoko cenione, onegdaj groziło mu wyginięcie z powodu nadmiernych polowań na niego. Na szczęście zauważono w porę ten nagły załam w populacji ptaszków, i teraz najważniejszym problemem było zastąpienie znikacza piłką (złotym zniczem), czego dokonał Bowman Wright. Kolonie złotych znikaczy żyją na całym świecie.
Zwodnik (ang. Hinkypunk) – jednonogi demon bagienny. Są niewielkich rozmiarów. Pokrycie ich ciał nasuwa skojarzenie z dymem, jest zwinne i wiotkie. Posiadają zwisające z rąk małe lampki. Blado niebieskie światło, jakie się z niej wydobywa, sprowadza wędrowców na leśne trzęsawiska, gdzie giną z rąk zwodników.
Żabert (ang. Clabbert) – stworzenie nadrzewne. Z wyglądu przypomina krzyżówkę małpy z żabą. Wywodzi się z południa Stanów Zjednoczonych, ale teraz można je spotkać na całym świecie. Żabetry nie posiadają włosów, a ich gładką zieloną skórę pokrywają cętki. Palce u rąk i nóg spięte są błoną pławną, a ręce i nogi bardzo długie i giętkie aby mógł się swobodnie poruszać wśród gałęzi ze zwinnością co najmniej orangutana. Na głowie ma krótkie rogi. Jego szerokie usta sprawiają wrażenie jakby cały czas się uśmiechał. Przy tym "uśmiechu" Żabert ukazuje swe ostre jak brzytwy zęby. Żywi się on głównie małymi jaszczurkami i ptakami. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest bąbel rosnący pośrodku czoła. Gdy Żabert wyczuje niebezpieczeństwo bąbel przybiera szkarłatną barwę. Kiedyś amerykańscy czarodzieje trzymali Żaberty w ogródkach aby te ostrzegały ich przed nadchodzącymi mugolami.
Żądlibąk (ang. Billywig) – mały owad pochodzący z Australii. Jest wyjątkowo trudny do schwytania. Wysuszone żądła żądlibąków są wykorzystywane jako składniki niektórych eliksirów. Ma około pól cala długości i jest koloru szafirowego. Lata z tak dużą prędkością, że mugole bardzo rzadko go zauważają, a i samym czarodziejom sprawia to pewne trudności. Nietrudno go im jednak znaleźć, gdy zostaną użądleni. Żądlibąk ma skrzydła na czubku głowy, macha nimi bardzo szybko. Sprawia, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi. U dołu jego ciała znajduje się długie, cienkie żądło. Użądlenie najpierw wywołuje zawroty głowy, a chwilę potem – lewitację. Młodzi czarodzieje i czarodziejki łapią żądlibąki, aby cieszyć się ich skutkami ubocznymi. Zbyt częste użądlenia mogą sprawić, że ofiara będzie się unosić nad ziemią nawet kilka dni. W przypadku silnej reakcji alergicznej – może dojść do stałej lewitacji. Krążą plotki, że są używane do produkcji tak lubianych przez młode pokoleniemusów-świstusów.
Żmijoptak (ang. Occamy) – upierzone i uskrzydlone dwunogie ptaki o wężowatym ciele, mogące osiągnąć nawet 15 stóp długości. Spotykane są na Dalekim Wschodzie i w Indiach. Żywią się głównie szczurami i ptakami, lecz zdarzało się, że porywały małpy. Są agresywne wobec wszystkich, którzy chcą się do nich zbliżyć szczególnie kiedy bronią swoich jaj, któych skorupki zrobione są z najczystszego i najdelikatniejszego srebra, co przyciąga uwagę chciwych czarodziejów.
Akwawirus/Larwa Akwawirusa (ang. Aquavirus/Aquavirus Maggot) – stworzenia hodowane w ministerstwie magii. Są to ryby, które nie mają rybich głów tylko ludzkie mózgi. Ich istnienie nie zostało potwierdzone. Dowiadujemy się o nich od Luny Lovegood, która twierdzi, że stworzenia te wchodzą w skład armii Korneliusza Knota.
Chrapak Krętorogi (ang. Crumple-Horned Snorkack) – jedno z fantastycznych stworzeń, których istnienia chce dowieść gazeta "Żongler".
Ględatek Niepospolity (ang. Blibbering Humdinger) – jedno z fantastycznych stworzeń, których istnienia chce dowieść gazeta "Żongler".
Gnębiwtrysk (ang. Wrackspurt) – duchy wywołujące przypływy złego samopoczucia, wchodząc do mózgu ofiary przez jej uszy. Ich istnienie nie zostało potwierdzone. Dowiadujemy się o nich od Luny Lovegood.
Heliopata (ang. Heliopath) – duchy ognia, przypominające posturą człowieka. Pędzą po ziemi zapalając wszystko wokół siebie. Ich istnienie nie zostało potwierdzone. Dowiadujemy się o nich od Luny Lovegood, która twierdzi, że stworzenia te wchodzą w skład armii Korneliusza Knota.
Nargle (ang. Nargle) – stworzenia, których istnienie bezskutecznie próbuje udowodnić Ksenofilius Lovegood redaktor gazety "Żongler". I właśnie w swojej gazecie publikuje artykuły na ich temat. Według Ksenofiliusa i jego córki Luny Lovegood, nargle zamieszkują jemiołę, niestety nikt nie wie jak one wyglądają ponieważ nikt tak naprawdę nie wierzy w ich istnienie oprócz rodziny Lovegood.
Pani Norris (ang. Mrs. Norris) - kotka woźnego Argusa Filcha, patrolowała samotnie korytarze pilnując czy wszyscy uczniowie są w Dormitoriach.W Harry Potter i Komnata Tajemnic jako pierwsza zostaje spetryfikowana przez Bazyliszka. Filch podejrzewał o to Harry'ego Pottera. Pod koniec roku Pani Norris została uzdrowiona razem z innymi zaatakowanymi.Pojawia się we wszystkich częściach książki.
Hedwiga (ang. Hedwig) – sowa śnieżna należąca do Harry'ego Pottera, który dostał ją jako prezent urodzinowy od Hagrida podczas swojego pierwszego pobytu na Ulicy Pokątnej. Została kupiona w sklepie Eeylopa. Jej imię Harry znalazł w Historii Magii, należy ono do sławnej czarownicy. W rzeczywistości jest to postać imienia Jadwiga. Ma białe pióra.W piątej części przygód Harry'ego Hedwiga została zraniona podczas przenoszenia wiadomości od Syriusza Blacka. Podejrzenia padły na Dolores Umbridge, która w późniejszym okresie przeszukiwała sieć hogwarckich sów. W siódmej części książki Hedwiga została przypadkowo zabita przez Stana Shunpike'a.
Świstoświnka (ang. Pigwidgeon) – sowa Rona Weasleya, jest to syczek miniaturka. W skrócie mówiono na nią "Świnka". Sówka jest opisana jako malutka, mieszcząca się w dłoni szara kulka. Sowa ta jest nadpobudliwa, niezdarna i piskliwa, jednak stara się jak może, by dobrze wykonać swoją pracę. Imię sówce nadała siostra Rona, Ginny Weasley. Ron dostał ją w prezencie od Syriusza Blacka, jako rekompensatę za utratę szczura Parszywka (w rzeczywistości szczur był zwierzęcą przemianą animaga Petera "Glizdogona" Pettigrew). W trzeciej, czwartej i piątej części filmu nie mamy okazji zobaczyć Świstoświnki.
Errol – puchacz należący do rodziny Weasleyów. Jego wiek nie pozwala mu na przenoszenie większych pakunków, w związku z czym często potrzebuje pomocy innych sów. Często jest nieprzytomny po kraksach z innymi przedmiotami lub po prostu pada z wycieńczenia. W filmie pokazano, iż Errol jest zwierzęciem lubiącym się popisywać i robić różne figle. Np. "nurkuje" kiedy chce wylądować, czy wpada z hukiem do miski z jedzeniem, po czym szybko podaje list.
Hermes – sowa należąca do Percy'ego Weasleya.
Bazyliszek (ang. Basilisk) – ogromny wąż, dorastający do pięćdziesięciu stóp długości i mogący przeżyć wiele setek lat. Bazyliszek rodzi się z kurzego jaja podłożonego ropusze. Są śmiertelnie niebezpieczne, ponieważ jad bazyliszka jest jedną z najsilniej niszczących substancji w świecie czarodziejów a jedynym antidotum na niego są łzy feniksa. Oprócz jadowitych kłów, bazyliszek może również zabijać spojrzeniem – jednak wymagany jest do tego bezpośredni kontakt wzrokowy. Niebezpośrednie spojrzenie, takie jak np. odbite przez wodę lub w lustrze albo oglądane przez jakiś filtr, np. kliszę aparatu, nie jest śmiertelne i wywołuje petryfikację. Spetryfikowanych można ożywić przy pomocy wywaru z mandragory. Wszystkie akromantule uciekają przed bazyliszkiem, gdyż jest on ich śmiertelnym wrogiem, a on sam lęka się jedynie piania koguta, które jest dla niego zabójcze. Bazyliszek jest posłuszny tylko wężoustym i nie da się go kontrolować w inny sposób. Za twórcę bazyliszka uważa się Herpo Głupca, który był wężousty. W 2. tomie w Hogwarcie bazyliszek pojawił się jako potwór atakujący czarodziejów i czarownice pochodzących z mugolskich rodzin. Jeden z nich został umieszczony w Hogwarcie przez Salazara Slytherina, gdy ten zażądał by nauczać tylko uczniów z rodzin magicznych. Odchodząc ze szkoły zamknął potwora w magicznie stworzonej komnacie, o której istnieniu nie wiedzieli pozostali założyciele szkoły. Od tego momentu prawowity dziedzic Slytherina otwierał komnatę i wypuszczał bazyliszka by ten oczyszczał szkołę ze "szlam". Gdy Tom Riddle był uczniem otworzył komnatę – wtedy bazyliszek zabił Jęczącą Martę. Pięćdziesiąt lat później, jego horkruks rozkazuje Ginny zabić zagrażające bazyliszkowi koguty, a później otworzyć komnatę. Bazyliszkowi jednak nie udaje się nikogo zabić, a jedynie spetryfikować kilka osób. Kiedy Harry odkrywa położenie Komnaty, Ginny zostaje uwięziona w jej wnętrzu, tracąc coraz więcej sił życiowych na rzecz odradzającego się Voldemorta. W pokonaniu bazyliszka pomaga Harry'emu feniks Fawkes, który przynosi mu Tiarę Przydziału. Feniks oślepia bazyliszka. Potwór próbuje wyczuć Harry'ego węchem, rzuca się na niego i nabija się na miecz Godryka Gryffindora, który udaje się Harry'emu wydobyć z Tiary. Magiczny miecz absorbuje jad bazyliszka, który wzmacnia go dodatkowo. Trójka przyjaciół używa go później do zniszczenia części Horkruksów. Kiedy jednak goblin Gryfek odbiera im miecz, Ron razem z Hermioną schodzą do Komnaty Tajemnic i zabierają stamtąd kły bazyliszka, by z ich pomocą zniszczyć czarkę Helgi Hufflepuff.
Nagini – wąż należący do Lorda Voldemorta pojawia się w powieściach Harry Potter i Czara Ognia, Harry Potter i Zakon Feniksa, oraz Harry Potter i Insygnia Śmierci. W czwartym tomie powieści jest mowa o tym, że Glizdogon pobierał od niej jad, aby pomóc przetrwać swemu Panu; Nagini również przekazała informację, że mugol Frank Bryce podsłuchiwał rozmowę Voldemorta i Glizdogona. W piątej części wąż atakuje Artura Weasleya w Departamencie Tajemnic powodując ciężkie komplikacje w postaci ran, które nie chcą się zagoić. W VII tomie Nagini dostała od Voldemorta zadanie zatrzymania Harry'ego Pottera w wypadku pojawienia się go w Dolinie Godryka. Przebywając w ciele znanej historyczki magii Bathildy Bagshot zaatakowała Pottera w jej domu. Albus Dumbledore sądził, że Nagini może być jednym z horkruksów. Jej zachowanie było jak na węża bardzo dziwne, a szczególnie zadziwiające było jej posłuszeństwo oraz przywiązanie do Voldemorta. Dumbledore miał rację, Nagini była horkruksem Voldemorta - stała się nim w wyniku zabójstwa Franka Bryce'a. Nagini została zabita mieczem Godryka Gryffindora przez Neville'a Longbottoma podczas bitwy o Hogwart w VII tomie powieści.