Akromantula (ang. Acromantula) – gigantyczny ośmiooki pająk, porośnięty grubymi czarnymi włosami, o rozstawie nóg sięgającym do 15 stóp. Akromantula posiada szczypce, które wydają charakterystyczny klekot podczas mówienia lub gdy jest zdenerwowany, oraz bardzo silny jad, trudny do zdobycia, w szczególności od żywych osobników, warty do 100 galeonów za pół litra. Śmiertelnym wrogiem akromantuli, jak i wszystkich innych pająków, są bazyliszki. Akromantule posiadają zdolność mowy, jednak są bardzo niebezpieczne i nie da się ich oswoić. Są mięsożerne i gotowe atakować ludzi. Pochodzą z dżungli Borneo, a ich jaja należą do towarów niewymienialnych klasy A (oznacza to bardzo wysokie kary za ich import lub sprzedaż). Podczas swojego pobytu w szkole, Hagrid wszedł w posiadanie jaja akromantuli. Pająk ten hodowany przez Hagrida, uciekł do Zakazanego Lasu, po tym jak próbowano go złapać jako potwora z Komnaty Tajemnic. W VII. tomie akromatule zostały wykorzystane przez śmierciożerców w ataku na Hogwart. Są 2 na liście najbardziej niebezpiecznych zwierząt świata
Aragog (ok. 1940 – 20 kwietnia 1997) – ślepa akromantula "wielkości młodego słonia", pierwszy sprowadzony przezHagrida pająk, fałszywie posądzony o bycie potworem z Komnaty Tajemnic. Po tym jak uciekł i ukrył się w Zakazanym Lesie, Hagrid sprowadził dla niego żonę, Mosag. Akromantule rozmnożyły się tworząc dużą kolonię. Aragog zabraniał swojemu stadu atakować Hagrida, ale gdy Harry razem z Ronem przyszli do ich gniazda, przedstawiając się jako przyjaciele Hagrida, nie miał oporów przed wydaniem ich na żer swojemu stadu. W VI. części przygód pająk zdechł ze starości, zaś na jego pogrzeb zorganizowany przez Hagrida Harry zaprosił profesora Slughorna (który zgodził się, ponieważ zamierzał zebrać ze szczękoczułków pająka jego cenny jad).
Mosag – Akromantula sprowadzona przez Hagrida, partnerka Aragoga. Wraz z licznym potomstwem utworzyły kolonięakromantul. Nie została pokazana w żadnym z filmów Harry'ego Pottera, a w VI. tomie jest tylko jeden fragment o niej.
Bahanka (ang. Doxy) – podobnie jak elf, z którymi bahanka jest często mylona, wygląda jak malutki człowieczek. Jednak w odróżnieniu od elfa całe jej ciało jest pokryte grubym, czarnym włosem. Ma też dwie pary rąk i nóg. Skrzydła bahanki są grube, zaokrąglone i błyszczące, zbliżone wyglądem do skrzydeł żuka. Posiada ona również dwa rzędy ostrych, jadowitych zębów (w razie ugryzienia trzeba zażyć antidotum), nic więc dziwnego, że czarodzieje uważają je za szkodniki. Bahanki są rozpowszechnione w północnej Europie i Ameryce. Składają do 500 jaj naraz i zakopują je. Larwy wykluwają się po 2 – 3 tygodniach. Do pozbycia się ich, czyli debahanizacji (ang. de-Doxying), używa się płynu "Bahanocyd" (ang. Doxycide). Fred i George Weasleyowie próbowali użyć ich jadu do produkcji Bombonierek Lesera.
Błotoryj (ang. Dugbog) – przypomina psa. Zamieszkuje moczary Europy i obu Ameryk. Kiedy się nie rusza, przypomina kłodę drewna, ale po uważnym przyjrzeniu się, można zauważyć płetwiaste łapy i bardzo ostre zęby. Błotoryj pływa i pełza po moczarach. Żywi się głównie małymi ssakami, ale może również poważnie poranić nogi pieszych przechodzących przez bagno, w którym zamieszkuje. Jego ulubionym smakołykiem jest jednak mandragora.
Bogin (ang. Boggart) to pojawiające się rzadko widmo. Można je zamknąć np. w szafie i używać do pewnych celów . Tak naprawdę nie wiadomo jak wygląda bogin, który jest ukryty. Jednak kiedy opuści swoją kryjówkę staje się tym co najbardziej przestraszy osobę na zewnątrz. Dlatego najlepiej bogina atakować w kilka osób – wtedy nie wie jaki kształt przybrać i staje się zdezorientowany. Zabójczą dla niego bronią jest śmiech. By się go pozbyć najlepiej użyć zaklęciaRiddiculus, które zmieni go w coś zabawnego. Zdezorientowany bogin eksploduje z hukiem zamieniając się w dym. Jedyną osobą, która widziała bogina w ukryciu jest Alastor Moody.
Kształt przyjmowany przez bogina dla różnych postaci:
• Harry Potter – dementor
• Ron Weasley – wielki pająk
• Hermiona Granger – profesor McGonagall mówiąca jej, że "oblała wszystko"
• Neville Longbottom – profesor Snape
• Remus Lupin – księżyc w pełni
• Molly Weasley – martwe ciała jej bliskich
• Parvati Patil – pokrwawiona, obandażowana mumia, której po jakimś czasie odpada głowa
• Seamus Finnigan – szyszymora
• Dean Thomas – Obcięta ręka, poruszająca się niczym krab
• Lord Voldemort – Jego własny trup[1]
• Albus Dumbledore – Ciało jego martwej siostry[2]
Buchorożec (ang. Erumpent) – duże, szare stworzenie afrykańskie, obdarzone olbrzymią siłą. Osiągają ciężar jednej tony i z daleka można je pomylić z nosorożcami. Mają grubą skórę, która odbija większość czarów i uroków, duży ostry róg na nosie i długi ogon, z wyglądu przypominający linę. Rodzą na raz tylko jedno młode. Buchorożce nie atakują, jeśli nie są nachalnie prowokowane, ale gdy zaczną szarżować, rezultaty bywają straszne. Róg buchorożca może przeciąć wszystko, od skóry po metal, i zawiera śmiertelnie niebezpieczny płyn, który wstrzyknięty w cokolwiek powoduje, że to coś wybucha. Populacja buchorożców nie jest duża, ponieważ podczas sezonu godowego walczące samce doprowadzają się wzajemnie do eksplozji. Buchorożce są traktowane przez afrykańskich czarodziejów z niezwykłą ostrożnością. Ich rogi, ogony i wybuchowy jad są wykorzystywane do sporządzania eliksirów. W siódmej części róg buchorożca powoduje wybuch w domu Ksenofiliusa Loovegooda.
Centaur – istota posiadająca ludzki tułów, ramiona i głowę, reszta zaś to ciało konia. Występuje we wszystkich spotykanych u koni maściach. Centaury żyją w lasach, najprawdopodobniej wywodzą się z Grecji, lecz obecnie można je spotkać w całej Europie. Posiadają wysoką inteligencję, posługują się mową. Centaury same potrafią ukryć się przedmugolami, nie kontaktują się też ze światem czarodziejów, często pogardzają ludźmi, a za największą hańbę uważają służbę człowiekowi. Są bardzo tajemnicze, ich zwyczaje nie są ludziom znane. Uważa się, że są biegłe w magicznym leczeniu, wróżeniu, łucznictwie i astronomii. W ostatnim tomie podczas Bitwy o Hogwart centaury atakują śmierciożerców, strzelając do nich gradem strzał.
Firenzo (ang. Firenze) – centaur o jasnej sierści, pochodzący z Zakazanego Lasu.
W Kamieniu Filozoficznym obronił Harry'ego przed profesorem Quirrellem, który pił krew jednorożca dla Voldemorta. Od 5. części cyklu o Harrym Potterze pracuje w Hogwarcie jako nauczyciel wróżbiarstwa, za co został skazany na śmierć przez swoich współbraci (centaury uważają służbę człowiekowi za największą hańbę) i musiał uciekać z Zakazanego Lasu. Jest miły, spokojny, czego nie można powiedzieć o jego stadzie. Uwielbiają go uczennice Parvati Patil oraz Lavender Brown. W 6. części Dumbledore rozdzielił poszczególne roczniki tak, by uczyli je naprzemiennie Firenzo i Sybilla Trelawney, jednak wnuczka sławnej wróżbitki nie jest tą zmianą zachwycona – przezywa Firenza "Chabeto". Jego klasa znajduje się w sali nr 11, która została tak przygotowana, by jak najbardziej przypominała las.
Magorian – przywódca centaurów żyjących w Zakazanym Lesie. On i reszta stada zabiliby Firenza, (który został skazany na śmierć z powodu tego, że przyłączył się do ludzi) gdyby nie pomógł mu Hagrid.]
Zakała (ang. Bane) – centaur żyjący w Zakazanym Lesie. Był czarnowłosy i czarnoskóry, a także trochę bardziej dziki niż Ronan.
Ronan – centaur żyjący w Zakazanym Lesie. Miał rude włosy i brodę, kasztanowe umaszczenie i długi czerwonawy ogon.
Chimera (ang. Chimaera) – bardzo rzadko spotykany grecki potwór o głowie lwa, tułowiu kozy oraz ogonie smoka. Są złośliwe i krwiożercze, chimery są niezwykle niebezpiecznie. Znany jest tylko jeden przypadek pokonania jej, a czarodziej któremu się udał ten wyczyn, wyczerpany walką spadł z pegaza i zginął na miejscu.
Chochlik kornwalijski (ang. Pixie) – magiczne stworzenia, po raz pierwszy pojawiły się w drugim tomie przygód Harry'ego Pottera, Harry Potter i Komnata Tajemnic, podczas nieudanych zajęć profesora Lockharta. Jak przekonali się wtedy uczniowie Hogwartu, chochliki kornwalijskie to małe, ale wyjątkowo uciążliwe i złośliwe istoty. Chochliki spotykane są w Kornwalii. Mają do ośmiu cali wzrostu, elektrycznie niebieską barwę i bardzo złośliwe charaktery. Bardzo lubią płatać różnego rodzaju figle i psikusy. Mogą latać pomimo braku skrzydeł. Ich częstą zabawą jest chwytanie za uszy ludzi i zanoszenie ich na szczyty drzew i budynków. Chochliki są żyworodne. Wydają wysokie,jednak zrozumiałe dla nich dźwięki.
Chrobotek (ang. Horklump) – stworzenie przypominające mięsisty, różowy grzyb porośnięty rzadką, sztywną szczeciną. Chrobotki wywodzą się ze Skandynawii, ale w tej chwili występują już w całej północnej Europie. Rozmnażają się bardzo szybko i w ciągu kilku dni może pokryć średnich rozmiarów ogród. Chrobotek wciska w ziemię muskularne macki w poszukiwaniu swoich ulubionych dżdżownic. Jest najlepszym przysmakiem gnomów, poza tym nie zarejestrowano żadnego zastosowania.
Chropianek (ang. Chizpurfle) – mały pasożyt, który długość dochodzi do jednej dwudziestej cala. Z wyglądu przypomina kraby z dużymi kłami. Przywabia go magia, może zagnieździć się w futrze i piórach takich stworzeń, jak psidwaki czy lelki wróżebniki. Wdzierają się też do domostw czarodziejów, atakując takie magiczne przedmioty jak różdżki, z których sukcesywnie wygryzają magiczny rdzeń, albo brudne kociołki, z których zlizują zaschnięte resztki eliksirów. Chociaż chropianków łatwo się pozbyć za pomocą jednego z licznych środków dostępnych na rynku, poważne inwazje mogą wymagać wizyty funkcjonariuszy Sekcji Szkodników Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, gdyż napęczniałe od magicznych substancji chropianki są bardzo trudne do zwalczenia.
Ciamarnica (ang. Lobalug) – stworzenie, które ma ciało długości ok. 10 cali, które wyposażone jest w otwór gębowy i woreczek z jadem. Jad ten jest używany do obrony przed drapieżnikami. Trytony używają ciamarnic jako broni, natomiast czarodzieje wykorzystują jej jad, do sporządzania eliksirów. Podlega to jednak ścisłej kontroli Ministerstwa. Ciamarnica występuje na dnie Morza Północnego.
Czerwone kapturki (ang. Red cap) – małe podobne do goblinów stworzenie, które żyje wszędzie tam gdzie została kiedykolwiek rozlana krew. Łatwo go odpędzić prostymi czarami, jednak bywa niebezpieczny, szczególnie dla mugoli – jest gotowy zatłuc ludzi grubą pałką. Harry poznał te stworzenia na lekcji obrony przed czarną magią prowadzonej przez profesora Lupina.
Dementor – nieposiadające duszy stworzenie, które jest uważane za jedne z najplugawszych stworzeń na ziemi. Jest wykorzystywane przez Ministerstwo Magii jako strażnicy czarodziejskiego więzienia, Azkabanu. Dementorzy kształtem przypominają ludzi, mierzą około 3 metrów, ukryte są pod długimi czarnymi płaszczami, z których wystają tylko szare pokryte liszajami dłonie. Kaptur zakrywa coś, co jest odpowiednikiem twarzy u dementora – błonę w miejscu oczu oraz otwór w miejscu ust. Charakterystyczny jest chrapliwy, świszczący oddech dementorów. Jako jedyne w magicznym świecie, unoszą się w powietrzu (latają w adaptacjach filmowych), poruszając się kilka cali nad ziemią. Dementorzy rozmnażają się niczym grzyby, w ciemnych, wilgotnych miejscach, tworząc zimną gęstą mgłę. Dementor obniża temperaturę wokół siebie, ich duża liczba może nawet zamrozić jezioro. Mugole nie mogą ich zobaczyć, jednak w pełni odczuwają skutki ich działania. Jedyną wymienioną w książce metodą obrony przed dementorem jest Zaklęcie Patronusa, będący projekcją szczęścia, którego dementor nie może wchłonąć. Na poprawę samopoczucia po spotkaniu z dementorem skuteczna jest czekolada. Dementor wysysa z okolicy szczęście, sprawia, że ludzie czują się jakby już nigdy więcej nie mieli być szczęśliwi, przypominają im się ich najgorsze wspomnienia. Dementor może też wyssać duszę z człowieka poprzez usta, nazywa to się pocałunkiem dementora. Po złożeniu pocałunku człowiek żyje, jednak staje się – jak stwierdził Remus Lupin – jak pusta muszla. Będąc ślepymi, dementorzy nie mogą rozróżnić konkretnych osób. Podczas ucieczki Barty'ego Croucha Juniora, dementorzy w Azkabanie rozpoznali go tylko jako umierającą osobę i nie odróżnili go od także umierającej matki. Harry pierwszy raz spotyka dementorów w 3 roku nauki, kiedy zostają oni wysłani na poszukiwanie Syriusza Blacka. Wtedy profesor Lupin uczy go jak użyć czaru patronusa, by mógł bronić się przed szczególnie silnie działającymi na niego dementorami. W piątym tomie Harry i jego kuzyn, Dudley Dursley, zostają zaatakowani przez dwóch dementorów niedaleko Privet Drive. Okazuje się, że zostali oni nielegalnie wysłani przez Dolores Umbridge. W tym tomie też dementorzy przechodzą na stronę Lorda Voldemorta i umożliwiają ucieczkę z Azkabanu groźnym śmierciożercom. W ostatnim tomie dementorzy są wykorzystywani by karać czarodziejów urodzonych w mugolskich rodzinach, tak nienawidzonych przez Voldemorta. Biorą też udział w ataku na Hogwart. Późniejszy minister magii, Kingsley Shacklebolt, usunął dementorów z Azkabanu. Autorka stwierdziła, że po porażce Voldemorta dementorzy nie byli już nigdy więcej wykorzystywani przez Ministerstwo i byli kontrolowani poprzez zmniejszenie ich liczby.
Demimoz (ang. Demiguise) – przypomina pozbawioną ogona małpę, o wielkich, czarnych oczach. Całe ciała demimozów pokryte są delikatnymi, srebrzystymi włoskami. Występują na Dalekim Wschodzie. Bardzo ciężko jest spotkać demimozy, gdyż w obliczu zagrożenia, potrafią stać się niewidzialne. Demimozy są roślinożerne. Z włosów demimozów przędzie się peleryny-niewidki. Jednak z powodu jego nietypowego mechanizmu obronnego, potrafią go wytropić tylko specjalnie przeszkoleni czarodzieje.
Dirikrak (ang. Diricawl) – pulchne nieloty o puszystych piórach. Pochodzą z Mauritiusa. Znane ze szczególnego sposobu ucieczek przed niebezpieczeństwem. Wykorzystując zdolność teleportacji, znika wśród kłębiących się piór i pojawia się w innym miejscu.
Mugole znali już w przeszłości dirikraki, lecz znali je pod nazwą dodo. Nie mieli oczywiście pojęcia, że dirikraki umieją znikać – uważają, ze wytępili je przez nadmierne polowania. Wydaje się, że ten fakt uświadomił im niebezpieczeństwo bezmyślnego zabijania zwierząt, w związku z czym Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów, stwierdziła, że nie ma sensu mówić im, że dirikrak wcale nie wyginął.
Druzgotek (ang. Grindylow) – demon wodny. Druzgotki mają bladozieloną skórę i rogi. Są złośliwe i agresywne w stosunku do ludzi. Są czasem udomawiane przeztrytony. Żyją w jeziorach. Druzgotek atakuje chwytając swymi długimi palcami, które łatwo się łamią. Skuteczne wobec druzgotków jest zaklęcie Relashio. Druzgotki były omawiane na lekcjach profesora Lupina. Harry został zaatakowany poprzez druzgotki w trakcie drugiego etapu Turnieju Trójmagicznego.
Dwurożec (ang. Bicorn) – magiczne stworzenie, posiadające dwa rogi. Żywi się ludzkim mięsem. Róg tego stworzenia jest używany jako składnik niektórych eliksirów.
Erkling – stworzenia bardzo podobne do elfów. Pochodzą z Schwarzwaldu w Niemczech. Mają trzy stopy wzrostu, więc są większe nawet od gnomów. Wydają z siebie piskliwy chichot, którym próbują odciągnąć dzieci od opiekunów, aby je następnie zjeść. Niemieckie Ministerstwo Magii, wprowadziło ścisły nadzór nad populacją erklingów, dzięki czemu znacznie spadła liczba zabójstw, dokonywana na dzieciach. Ostatni znany przypadek, w którym erkling usiłował zjeść dziecko, zakończył się śmiercią stworzenia, gdyż ojciec sześcioletniego Brunona Schmidta, zabił je, uderzając w głowę składanym kociołkiem. Erklingi lubią grać na flecie i strzelać z wymyślonej przez siebie rurki ślinowej. Są także Erklingi bawarskie.
Feniks (ang. Phoenix) – piękny, szkarłatny ptak o wielkości łabędzia. Feniksy mają złote ogony, szpony i dzioby. Zamieszkują szczyty gór i spotykane są w Egipcie,Indiach i Chinach. Feniksy są nieśmiertelne, gdyż kiedy się zestarzeją, giną w wytworzonych przez siebie płomieniach, a potem się z nich odradzają jako pisklęta. Są łagodnymi, roślinożernymi stworzeniami. Żywią się wyłącznie ziołami, posiadają też zdolność teleportacji. Magiczna pieśń feniksa, wzmacnia odwagę tych o czystym sercu, i sprawia, że do serc osób złych wkrada się strach. Łzy feniksa mają bardzo silne właściwości lecznicze. Feniksy są bardzo silne, mogą przenosić wielkie ciężary.
Fawkes – złoto-czerwony feniks należący do Albusa Dumbledore'a. Jako magiczne stworzenie posiada wiele właściwości, które dokładnie nie są zbadane. Wiadomo, że jego (tak jak każdego innego feniksa) łzy uzdrawiają. Za każdym razem, gdy umiera, ze starości lub z powodu ran, Fawkes spala się i odradza na nowo z popiołów, jako młody feniks. Prawdopodobnie od niego wzięła się nazwa Zakon Feniksa. Fawkes odegrał dużą rolę w drugim tomie przygód Harry'ego Pottera. Przywołany nieświadomie przez Harry'ego, gdy ten okazał wierność Dumbledore'owi, pomógł walczyć z bazyliszkiem. Stwór mógł zabijać wzrokiem, jednak Fawkes oślepił go. Z Tiary Przydziału, którą przyniósł Harry'emu Fawkes, wyłonił się miecz Gryffindora, którym młody czarodziej zabił bazyliszka. Kiedy Potter drasnął się kłem bazyliszka, łzy Fawkesa ocaliły go od śmierci. Fawkes był używany jako szpieg, ponieważ w piątym tomie obserwował Dolores Umbridge i wysyłał Dumbledore'owi swoje pióro jako znak, że ta dowiedziała się o czymś niezgodnym z dekretami Ministerstwa Magii. Również w tym tomie Fawkes uratował Dumbledore'a od śmierci, wchłaniając promień zaklęcia Avada Kedavrarzuconego przez Voldemorta. Po śmierci Dumbledore'a Fawkes zaśpiewał wzruszającą pieśń, której wszyscy chcieli słuchać, a potem odleciał.
Garboróg (ang. Graphorn) – duże, szarofioletowe stworzenie, z garbem na grzbiecie i dwoma ostrymi rogami. Występuje w górzystych regionach Europy. Garborogi są bardzo agresywne. Czasami można spotkać górskiego trolla, jadącego wierzchem na garborogu, ale jeszcze częściej widuje się trolle, pokryte ranami i bliznami po ataku tego zwierzęcia. Sproszkowany róg garboroga jest składnikiem wielu eliksirów, ale jest on bardzo drogi, z powodu trudności, na jakie napotyka się, przy próbie jego zdobycia. Jedną z przyczyn tej sytuacji jest fakt, że skóra garboroga jest grubsza nawet od smoczej, co daje mu znakomitą odporność na zaklęcia i uroki.
Ghul (ang. Ghoul) – zamieszkują zazwyczaj strychy lub stodoły czarodziejów. Często zawodzą lub pojękują, nie są jednak niebezpieczne i najwyżej mogą nawarczeć na człowieka lub czymś w niego rzucić. Ghule są brzydkie i głupie, jednak jako nieszkodliwe, służą czasem jako domowe zwierzątko.
Znanym ghulem jest ten zamieszkujący strych Nory, w ostatnim tomie transmutowany tak by przypominał Rona chorego na groszopryszczkę.
Gnom (ang. Gnome) – pospolity ogrodowy szkodnik. Gnomy mają około stopę wzrostu, duże głowy przypominające kartofle i ostre zęby. Aby pozbyć się gnoma należy złapać go za nogi, pokręcić nim trochę w powietrzu i wyrzucić poza ogród, tak by skołowany nie mógł odnaleźć drogi z powrotem. Gnomy są mało inteligentne i gdy tylko rozpoczyna się odgnomianie, zamiast chować się wychodzą ze swoich dziur by popatrzeć. Ich ulubionymi zajęciami jest zjadanie warzyw z pobliskich ogródków. Gnomy są także pożyteczne, gdyż ich dziwne zachowanie odstrasza inne ogrodowe szkodniki.
Goblin – niskie, karłowate stworzenie o pomarszczonej, ciemnej cerze. Gobliny mają długie palce i stopy. Prowadzą Bank Gringotta, gdyż posiadają smykałkę do interesów. Oprócz tego zajmują się wydobywaniem cennych kruszców oraz kowalstwem. Jednymi z ich wyrobów były srebrne kielichy z domu Syriusza oraz niezniszczalny hełm wojenny ofiarowany jako prezent olbrzymom. Gobliny uchodzą za kąśliwe, niesympatyczne stworzenia. Często dochodziło między nimi, a czarodziejami do sporów. Chciały wziąć udział w Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów, ale ich wyrzucono. W Żonglerze ukazał się artykuł o tym, że Korneliusz Knot jest 'pogromcą goblinów', ale to możemy zaliczyć do fikcyjnych epizodów. Jeden z przodków Filiusa Flitwicka był goblinem. Gobliny pracujące w Banku Gringotta to: Gryfek, Gornak, Bogrod, Ragnuk i Ragnok.
Gryf (ang. Griffin) – pochodzi z Grecji. Głowa i przednie łapy są olbrzymiego orła, a tylne łapy lwa. Tak jak sfinksy, gryfy często używane są przez czarodziejów do pilnowania skarbów. Mają bardzo gwałtowną naturę, znane są przypadki obłaskawiania ich przez czarodziejów. Żywią się surowym mięsem.
Gumochłon (ang. Flobberworm) – najprawdopodobniej najnudniejsze magiczne stworzenia jakie istnieją. Przypominają grube brązowe glizdy długości 10 cali, z dwóch stron zakończone otworem, z którego wydobywa się śluz (używany czasem do zagęszczania eliksirów). Gumochłony praktycznie się nie poruszają, ich ulubionym pokarmem jest sałata, choć mogą żywić się praktycznie wszystkimi roślinami. W trzeciej klasie Harry wraz z przyjaciółmi, musiał zajmować się gumochłonami na opiece nad magicznymi stworzeniami, po tym jak Hagrid stracił zapał do prowadzenia lekcji (miało to miejsce po wypadku z Hipogryfem).
Hipogryf (ang. Hipogriff) – stworzenie niezwykłego połączenia gryfa (pół orła, pół lwa) i konia. Ich wielkie zakrzywione dzioby mają stalowoszarą barwę, oczy są duże, błyszczące, pomarańczowe. Pazury przednich nóg mają długość pół stopy. Występują w różnych ubarwieniach (Harry spotyka hipogryfy ciemnoszare, brązowe, różowawe, kasztanowe i kruczoczarne). Hipogryfy są bardzo honorowe. Zbliżając się do hipogryfa należy najpierw się ukłonić. Trzeba patrzeć mu w oczy, starając się nie mrugać, gdyż hipogryfy tego nie lubią. Jeśli hipogryf odwzajemni ukłon, znaczy to że nas zaakceptował i można do niego podejść i go dotknąć. W przeciwnym wypadku należy się jak najszybciej wycofać. Na hipogryfie można latać, jednak jest to dosyć trudne. Hipogryfy pojawiają się w trzecim tomie. Zostają pokazane Gryfonom i Ślizgonom na pierwszych zajęciach Opieki nad magicznymi stworzeniami, prowadzonej przez Hagrida. Pierwszy zgłasza się Harry, który obłaskawia Hardodzioba. Hagrid wysyła go wtedy na krótki lot na hipogryfie. Później Draco Malfoy, także ćwicząc z Hardodziobem, już po wymianie ukłonów zwraca się do niego, ignorując zalecenia o niedenerwowaniu hipogryfów –Jesteś wielkie, potulne i bardzo brzydkie bydlę. Rozwścieczony hipogryf atakuje go pazurami. Hardodziob zostaje uznany za niebezpiecznego i przeznaczony do ścięcia. Harry i Hermiona uwalniają go, a także Syriusza Blacka, który wraz z hipogryfem ucieka.
Hardodziob (ang. Buckbeak) – jeden z hipogryfów mieszkających w okolicy zamku Hogwart. Ulubieniec Hagrida. Ma srebrzyste pióra. Jako bardzo honorowe stworzenie boleśnie zranił Dracona Malfoya po tym, gdy ten go obraził. Został za to skazany przez Komisję Likwidacji Niebezpiecznych Stworzeń na śmierć, jednak Harry i Hermiona Granger za pomocą zmieniacza czasu uratowali go. Na grzbiecie Hardodzioba uciekł z Hogwartu Syriusz Black po tym, gdy Harry dowiedział się, że ten jest niewinny. Przez kilkanaście miesięcy przebywał z ukrywającym się Syriuszem. Po śmierci Syriusza powrócił do Hagrida, jednak w obawie o to, że ktoś rozpozna mającego zginąć kilka lat wcześniej hipogryfa, zmieniono mu imię na Kłębolot.
Hipokampus[b] (ang. Hippocampus) – stworzenie będące skrzyżowaniami koni i olbrzymich ryb. Pochodzące z Grecji. Chociaż gatunek ten zazwyczaj jest spotykany w Morzu Śródziemnym, w 1949 roku został schwytany przez trytony przepiękny niebieski deresz (mugolski koń o sierści karej, gniadej lub kasztanowatej z domieszką włosów białych). Potem został przez nie udomowiony, działo się to u wybrzeży Szkocji. Hipokampusy składają duże jaja o półprzeźroczystej skorupce, można przez nie jeszcze zobaczyć kijanki.
[b]Inferius – ciało zmarłej osoby ożywionej przez czarnoksiężnika, które są mu całkowicie podporządkowane, dzisiaj znany jako "zombie". Inferius zachowuje się jak marionetka w rękach czarnoksiężnika. Inferiusy boją się m.in. światła, ognia. Lord Voldemort miał ich armię. Część pilnowała jednego z horkruksów. Nazwa powstała od łacińskich słów inferiae, infernus (piekło), inferus – wszystkie związane ze światem umarłych, piekłem i wyrządzaniem zła.
Jednorożec (ang. Unicorn) – pewnego rodzaju konie obdarzone jednym pięknym rogiem. Młody jednorożec ma złotą maść, która wraz z dorastaniem stworzenia przybiera śnieżnobiałą barwę. Jednorożce mają silne właściwość magiczne, np. krew jednorożca pomagała utrzymywać się przy życiu samemu Lordowi Voldemortowi, który starał się o zdobycie Kamienia Filozoficznego. Harry, Ron, Hermiona i Draco z jednorożcem po raz pierwszy spotkali się podczas wizyty w Zakazanym Lesie, w ramach szlabanu. Jednorożec jest stworzeniem, które chętniej odda się opiece czarodziejom płci żeńskiej. Zabicie jednorożca to straszna zbrodnia. Gdy się go zabije, wiedzie się pół-życie.
Jeżanka (ang. Shrake) – ryby pokryte kolcami, żyjące w Oceanie Atlantyckim. Mówi się, że pierwsza ławica jeżanek, została stworzona przez czarodziejów w XIX wieku, z zemsty na mugolskich rybakach. Podobno obrazili oni grupę czarodziejów-żeglarzy. Od tamtej pory, w tym miejscu oceanu, rybacy znajdują porwane przez jeżanki sieci.
Wodnik Kappa – japońskie demony wodne. Zamieszkują leśne sadzawki, gdzie atakują ludzi próbując udusić ich swoimi płetwiastymi łapami. Żywią się tylko i wyłącznie ludzką krwią. Wodniki Kappa były omawiane na zajęciach Obrony przed czarną magią u profesora Lupina.
Kelpie – brytyjskie i irlandzkie demony wodne, które mogą zmieniać kształt, najczęściej jednak ukazują się w postaci koni z wiechą sitowia zamiast grzywy. Gdy tylko ktoś go dosiądzie, nurkuje z nim na dno jeziora lub rzeki, gdzie go zjada. Największa kelpie na świecie zamieszkuje jezioro Loch Ness w Szkocji. Okaz ten najczęściej przybiera kształt węża morskiego.
Kołkogonek (ang. Nogtail) – demon spotykany w rolniczych rejonach Europy, Ameryki i Rosji. Przypominają karłowate prosiaki z długimi nogami, serdelkowatymi ogonami oraz wąskimi czarnymi oczami. Gdy kołkogonek wkrada się do chlewa, sprawia, że gospodarzy dręczy zła passa. Kołkogonki są bardzo szybkie i trudne do schwytania, ale jeśli przepędzi go za granice gospodarstwa przez całkowicie białego psa, nigdy już tam nie powróci. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników) trzyma w tym celu tuzin ogarów albinosów.
Korniczak (ang. Bundimun) – występujące na całym świecie, zagnieżdżające się w domach, gdzie mieszkają pod deskami podłogowymi. Obecność ich objawia się odorem zgnilizny. Wydzielina korniczaka, powoduje, butwienie fundamentów domu, w którym przebywa. W stanie spoczynku przypomina kupkę zielonych grzybów z oczami, ale przestraszony zrywa się na liczne nogi i ucieka. Żywi się wszelakimi nieczystościami, inwazji korniczaków można się pozbyć używając zaklęć oczyszczających. Lecz jeśli dopuszczono, by zanadto urosły, należy zgłosić problem do Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników), zanim cały dom się zawali. Wydzielina korniczaka po rozcieńczeniu używana jest do niektórych magicznych środków czyszczących.
Kudłoń (ang. Porlock) – stworzenia będące strażnikami koni. Spotykane są w Anglii oraz na południu Irlandii. Kudłate, o porośniętych długimi zmierzwionymi czuprynami głowami oraz dużymi nosami. Są parzystokopytne i poruszają się na dwóch nogach. Mają krótkie ramiona zakończone dłońmi o czterech grubych palcach. Dorosły osobnik osiąga dwie stopy wzrostu. Są nieśmiałe, zajmują się tylko i wyłącznie pilnowaniem koni. Można go często znaleźć w stajni zawiniętego w słomie, albo ukrywające się pośród stada, którego strzeże. Nie ufa ludziom, w związku z czym zawsze się przed nimi chowa. Są roślinożerne.
Kuguchar (ang. Kneazle) – wielkie, rude koty wywodzące się z Wielkiej Brytanii, ale obecnie spotykane są na całym świecie. Kuguchar wygląda jak przerośnięty kot. Ma olbrzymie uszy i ogon zakończony pędzelkiem, podobnie jak u lwa. Futro najczęściej jest nakrapiane, cętkowane, bądź też łaciate. Kuguchary są niezwykle inteligentne. Zazwyczaj są niezależne, ale gdy przywiążą się do jakiegoś czarodzieja, mogą okazać się bardzo pożyteczne. Kuguchary mają zdolność wykrywania podejrzanych osobników, potrafią np. rozpoznać animaga pod postacią zwierzęcia. Mogą też spełniać rolę przewodnika – gdy właściciel zabłądzi, kuguchar może odnaleźć drogę powrotną do domu. Samica kuguchara rodzi do ośmiu młodych w jednym miocie. Kuguchary mogą krzyżować się ze zwykłymi kotami.
Krzywołap (ang. Crookshanks) – kuguchar, który należy do Hermiony Granger. Posiada gęste, puszyste futro barwy rudawej. Spłaszczony pyszczek i krzywe łapy wyróżniały go wśród innych kotów. Hermiona kupiła go w trzeciej części cyklu. Jest bardzo inteligentny, wyczuł, iż Parszywek tak naprawdę nie jest szczurem, a animagiem Peterem Pettigrew. Pomagał Syriuszowi Blackowi, między innymi wykradając listę haseł (do pokoju wspólnego Gryfonów) Neville'a Longbottoma, lub próbując złapać Parszywka, o zabicie którego był zresztą podejrzewany przez Rona Weasleya (po tym, jak szczur upozorował własną śmierć i uciekł). Ostatecznie jednak w dalszych tomach jest już traktowany przez niego przychylniej.
Kwintoped (ang. Quintaped) – bardzo niebezpieczne stworzenie mięsożerne. Wyjątkowo rozsmakował się w ludziach. Jego wyjątkowo nisko zawieszony tułów, podobnie jak pięć nóg, z których każda zakończona jest zdeformowaną stopą, porośnięte są grubą, czerwonobrązową sierścią. Kwintopedy występują jedynie na Wyspie Posępnej, która leży w najdalej wysuniętym na północ punkcie Szkocji. Posępna jest terenem nienanoszalnym.
Langustnik Ladaco (ang. Mackled Malaclaw) – stworzenia lądowe spotykane głównie na skalistych wybrzeżach Europy. Są bardzo podobne do homarów, lecz pod żadnym pozorem nie powinno się ich zjadać. Spożycie ich mięsa powoduje wysoką gorączkę oraz zielone zabarwienie twarzy. Langustnik osiąga dwanaście cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się małymi skorupiakami, ale nie pogardzi mniejszą zdobyczą. Ukąszenie langustnika wywołuje bardzo nietypowy skutek uboczny, mianowicie, ofiara ma wyjątkowego pecha.
Lelek Wróżebnik (ang. Augurey) – ptaki pochodzące z Wielkiej Brytanii i Irlandii, lecz można je spotkać w rejonach północnej Europy. Chude, ponure, przypominające małe i niedożywione sępy ptaki o zielonokawo-czarnym upierzeniu. Są wyjątkowo nieśmiałe. Gnieżdżą się w jeżynach i innych ciernistych krzewach. Żywią się dużymi owadami i elfami. Latają wyłącznie podczas silnego deszczu, a przy lepszej pogodzie pozostają w swoich gniazdach o kształcie łzy. Lelek wydaje charakterystyczne niskie, drżące dźwięki. Uważano kiedyś, że wróżą one śmierć. W związku z powyższym, czarodzieje omijali gniazda lelka, w obawie usłszenia tego rozdzierającego serce krzyku, uważa się też, że niejeden czarodziej dostał ataku serca, gdy przechodząc przez zarośla usłyszał jęki ukrytego w gąszczu lelka. Ostatnie badania dowiodły, że lelek śpiewa wyłącznie przed nadciągającym deszczem. I od tej pory, lelki wróżebniki stały się modnymi zwierzątkami domowymi, które mają przepowiadać pogodę, chociaż w zimie nieustannie jęczą. Pióra lelka nie nadają się do pisania, bo odpychają atrament.
Leprokonus (ang. Leprechaun) – krasnolud, przedstawiany zwykle bardzo elegancko, w krótkich płaszczach z siedmioma rzędami guzików, ubrane na zielono lub bordowo, bardzo bogato. Ich atrybutem są małe latarenki. Leprokonusy znane są ze swych żartów, uchodzą za wiecznych psotników. Podobno posiadają różne drogocenne rzeczy i strzegą skarbów. Nie łatwo ich wykołować, są bardzo sprytne. Leprokonusy są maskotkami irlandzkiej drużyny quidditcha.Zawsze noszą przy sobie garnki ze złotem, którymi obdarowują kibiców. Niestety złoto leprokonusów jest bezużyteczne, gdyż znika po jakimś czasie.
Lunaballa (ang. Mooncalf) – niezwykle nieśmiałe stworzenie, opuszcza swe nory tylko podczas pełni księżyca. Ma gładkie, bladoszare ciało, wyłupiaste okrągłe oczy na czubku głowy i cztery nogi o wielkich płaskich stopach. Podczas pełni lunaballe wykonują tylnymi nogami skomplikowane tańce. Podejrzewa się, że to jest to rodzaj zalotów. Obserwowanie ich tańca w pełni jest badzo fascynującym przeżyciem, oraz bardzo opłacalnym. Gdyż jeśli zbierze się ich srebrzyste odchody i rozsypie na grządkach jak nawóz, to rośliny urosną szybko i będą mocne. Spotykane są na całym świecie.
Mantykora (ang. Manticore) – bardzo niebezpieczne stworzenie, pochodzące z Grecji. Ma głowę człowieka, ciało lwa i ogon skorpiona. Jest tak samo niebezpieczna jak chimera, i równie rzadka. Podobno cicho nuci, gdy pożera swoją ofiarę. Skóra mantykory odbija większość zaklęć i uroków, a ukłucie jej żądłem, powoduje natychmiastową śmierć.
Memortek (ang. Jobberknoll) – malutki, niebieski, cętkowany ptaszek, zamieszkujący północną Europę oraz Amerykę. Żywi się małymi owadami, jego szczególną cechą jest to, że przez całe swoje życie jest niemy, a tuż przed śmiercią wydaje wszystkie głosy, które za życia usłyszał w odwrotnej kolejności. Jego piórka wchodzą w skład veritaserum i eliksirów wspomagających pamięć.
Nieśmiałek (ang. Bowtruckle) – mieszkają w drzewach, także w tych z Zakazanego Lasu. Nieśmiałek jest pokojowo nastawiony, wręcz nieśmiały i bez powodu nie atakuje. Jest jednak "strażnikiem" drzew i zaatakowany może się bronić. Jada różnego rodzaju insekty. Nieśmiałki żyły głównie na drzewach, z których wytwarzało sięróżdżki.
Niuchacz (ang. Niffler) – puchate stworzenia. Mają długie ryjki, żyją głównie w kopalniach. Wydobywają z niej wszelkie skarby. Profesor Dolores Umbridge podejrzewała, że Hagrid podrzucił do jej gabinetu niuchacza i chciała go wyrzucić z Hogwartu, a tak naprawdę to nie był on, tylko Lee Jordan. Niuchacz zdemolował cały gabinet.
Nundu – najgroźniejsze stworzenie na świecie. Wschodnioafrykański, gigantyczny, brązowo czarny lampart, który potrafi mimo swych rozmiarów poruszać się bezszelestnie. Jego oddech sprowadza zarazę, mogącą zabić całą wioskę. Niewiele o nim wiadomo, bo nigdy nie został pokonany przez grupę liczącą mniej niż stu czarodziei.
Ognisty krab (ang. Fire Crab) – jak sama nazwa wskazuje są to ogniste kraby. Pochodzą z Fidżi, gdzie część wybrzeża została zamieniona w rezerwat ognistych krabów. Gdyż mugoli mogłyby przyciągnąć ich piękne skorupy czy czarodziejów, którzy zrobiliby z nich kociołki. Kraby mają własny mechanizm obronny, w razie zagrożenia miotają płomienie ze swojego tylnego końca. Eksportuje się je również jako zwierzęta domowe, ale wymagana jest specjalna licencja.
Olbrzym (ang. Giant) – ogromne humanoidalne stworzenie mierzące od dwudziestu do dwudziestu czterech stóp (siedem, osiem metrów) wzrostu. Mają grubą skórę przypominającą skórę nosorożca. Pierwotnie żyły w małych szczepach, których było około setki, prowadząc ze sobą ustawiczne wojny. Częściowo przetrzebione przez czarodziejów, częściowo we własnych wojnach ukryły się w wysokich górach. Obecnie pozostało ich około osiemdziesięciu. Jednak olbrzymy nie są przywykłe do życia w tak licznych grupach – co pewien czas walczą ze sobą. Olbrzymy nie lubią gdy czarodzieje używają czarów przeciwko nim. Jednak lubią magiczne przedmioty które mogą okazać im się pomocne. Nie są zbyt inteligentne, kiedy postawi się przed nimi za dużo problemów do przemyślenia, po prostu zaczną zabijać by ułatwić sobie sprawę. Mają swój język, a część z nich potrafi nawet rozmawiać po angielsku. Olbrzymy mogą krzyżować się z ludźmi, nie są jednak zbyt dobrymi rodzicami. Plemieniem olbrzymów przewodzi Gurg – jak stwierdził w swej opowieści Rubeus Hagrid – największy, najbrzydszy i najbardziej leniwy spośród reszty.
Graup – przyrodni młodszy brat gajowego Hogwartu, Hagrida (mieli wspólną matkę); należy do olbrzymów, pochodzi z gór zamieszkanych przez te istoty. Został sprowadzony przez Hagrida do Zakazanego Lasu na terenie Hogwartu, następnie przeniesiony do górskiej kryjówki. Jak na olbrzyma Graup jest stosunkowo mały, przez co nie pasuje do plemienia. Uczony przez Hagrida zachowań ludzkich, osobnik z wielkim sercem, jednak zbyt wielkim ciałem. Często niechcący robi wiele szkód, z roku na rok staje się jednak coraz bardziej uspołeczniony. Można się o tym przekonać w szóstej części cyklu, gdy na pogrzeb Dumbledore'a Graup przychodzi w garniturze i zachowuje się bardzo grzecznie.
Karkus – wcześniejszy dowódca olbrzymów, których Rubeus Hagrid wraz z Olimpią Maxime poznali podczas wyprawy w góry na rozkaz Albusa Dumbledore'a. Karkus był pokojowo nastawiony. Został zabity przez Golgomata, który urwał mu głowę.
Golgomat (ang. Golgomath) – dowódca olbrzymów, których Rubeus Hagrid wraz z Olimpią Maxime poznali podczas wyprawy. Golgomat lubował się w bitwach. Zabił swego towarzysza Karkusa i przyłączył się do Czarnego Pana.
Frydwulfa (ang. Fridwulfa) – matka Hagrida i Graupa. Opuściła rodzinę (tata Hagrida był człowiekiem), gdy Hagrid miał trzy lata. Później znalazła sobie olbrzyma, w którym się zakochała i miała z nim syna, Graupa. W piątym tomie z ust samego Hagrida dowiadujemy się, że już od dawna nie żyje.
Pegaz (ang. Pegasus). Znanych jest pięć ras pegazów:]
• Abraksan (ang. Abraxan) – skrzydlaty koń pochodzący z Francji. Są złoto-brązowe. Hoduje je Madame Maxime, której karoca jest ciągnięta właśnie przez abraksany. Piją niemieszaną whisky.
• Aetonan (ang. Aethonan) – skrzydlaty koń pochodzący z Wielkiej Brytanii i Irlandii. Są brunatnego koloru.
• Granian – skrzydlaty koń pochodzący z Norwegii. Są szarego koloru. Są bardzo szybkie, ponieważ mają osiem nóg.
• Tesnal - rasa pegaza o karej maści. Ten skrzydlaty koń może stać się niewidzialny.
• Testral (ang. Thestral) – skrzydlaty koń pochodzący ze Szkocji. Wyglądają jakby ich skóra była obciągnięta na samych kościach. Mają puste, białe oczy, smocze łby. Są czarnego koloru. Najprawdopodobniej porozumiewają się między sobą dziwnymi, ostrymi okrzykami, zbliżonymi do wołania jakiegoś wielkiego ptaka (takimi odgłosami wzywał je Hagrid). Można je zwabić zapachem mięsa, polują na ptaki i mogą być groźne (zostały sklasyfikowane przez Ministerstwo Magii jako niebezpieczne), jednak dają się tresować i udomowić. Testrale są uznawane za zły omen, jest to jednak tylko przesąd który wynika z tego, że może je zobaczyć tylko osoba, która widziała czyjąś śmierć. Są bardzo mądre i pożyteczne – umieją trafić w każde miejsce i mogą być wykorzystywane jako środek transportu. Udomowione przez Hagrida stado żyło w Zakazanym Lesie i zazwyczaj były wykorzystywane by ciągnąć szkolne powozy lub gdy Albus Dumbledore musiał wykonać jakąś daleką podróż, nie używając teleportacji. Harry mógł widzieć testrale dopiero podczas piątego roku nauki, po tym jak zobaczył śmierć Cedrica Diggory'ego. Oprócz Harry'ego testrale widzieli: Rubeus Hagrid, Luna Lovegood, Neville Longbottom, Teodor Nott, Ariena Walkiria i Nathalie Rosewell. Testrale były widziane podczas ataku na Hogwart w siódmej części, gdy atakowały śmierciożerców.
Plumpka (ang. Plumpy) – okrągłe, cętkowane ryby nieco przypominające cytryny, które można rozpoznać po dwóch długich nogach zakończonych płetwiastymi stopami. Mieszkają w głębokich jeziorach, gdzie ryją dna w poszukiwaniu pożywienia. Ich ulubionym pokarmem są wodne ślimaki. Nie są zbyt groźne, ale mogą skubać ubrania i stopy pływaków. Trytony uważają je za szkodniki, i chętnie się ich pozbywają. Zawiązują ich odnóża w supeł, wtedy plumki odpływają razem z prądem, i wracają dopiero jak się rozplączą.
Pogrebin – rosyjskie demony, osiągające najwyżej stopę wzrostu, mają włochate ciała i podobne do gnomów, nieproporcjonalnie wielkie głowy. Pogrebiny ciągnie do ludzi, kryją się w ich cieniu, a kiedy "właściciel" cienia się odwróci, kulą się i przypominają kamień. Jeśli demon będzie podążał za jednym człowiekiem przez wiele godzin, jego ofiarę w końcu ogarnie uczucie zniechęcenia, i pogrąży się w depresji. Jeśli taka ofiara się zatrzyma, opadnie na kolana i zacznie marudzić nad bezsensewnością swego życia – pogrebin rzuci się na niego i będzie chciał go pożreć. Łatwo jednak się go pozbyć prostymi zaklęciami czy urokami, można też mu dać porządnego kopniaka.
